ေပါက္ကြဲျခင္းအား ေျဖရွင္းျခင္း

လက္ရွိအေျခအေနအရ ေမးခြန္းတစ္ခုျပန္ေမးလိုက္ပါမယ္။

စာေရးတာနဲ႕ စာဖတ္တာ ဘယ္ဟာပိုပင္ပန္းပါသလဲ။

အခ်ိန္လုျပီး လာဖတ္ေပးတာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဖတ္ေပးလို႕လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ Blogger ေတြအမ်ားၾကီးထဲမွာ တကူးတက လာဖတ္ေပးလို႕ ပိုျပီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္၊ အခု လာဆဲေနတဲ့လူေတြ၊ အခုလို "ေပါက္ကြဲျခင္း"ေရးတာကို မေက်နပ္တဲ့လူေတြက ေျပာပါတယ္။

"နင့္စာထဲမွာ ဘာတစ္ခုမွ အက်ိဳးရွိတာ မပါဘူး။.........တဲ့။
အခ်ိန္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္ပါတယ္။.........တဲ့။
ပိုက္ဆံကုန္တယ္။ ".........တဲ့။
"မွတ္ခ်က္ေဝဖန္ေပးခ်င္စဖြယ္ ဘာအႏွစ္သာရမွ မရွိဘူး".........တဲ့။

ဟုတ္ကဲ့၊ ရပါတယ္။ အခုလို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိရတဲ့အတြက္ ဝမ္းသာပါတယ္။ ဒါဆို ဒီလို အက်ိဳးမရွိတဲ့ Blog ကို အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ အလုပ္ပ်က္ခံ၊ မ်က္စိအေညာင္းခံ၊ ပိုက္ဆံအကုန္ခံျပီး မလာၾကပါနဲ႕လို႕ သူတို႕အစား စဥ္းစားေပးျပီးေတာ့ ေျပာမိတယ္။

႐ိုင္းလိုက္တာ......တဲ့၊ မိမဆုံးမ ဘမဆုံးမ.......တဲ့။

Commentမွာ လာေရးပါတယ္။ မၾကားဝင့္မနာသာေတြပါ လာေရးတဲ့အတြက္ Publish မတင္ေပးခဲ့ပါ။ က်မလည္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သလို က်မဆီ လာေနတဲ့ ၊ ညီမေလးေတြ၊ မမေတြ မၾကည့္သင့္တဲ့ ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ စကားေတြ ပါဝင္ေနလို႕ပါ။

က်မေရးခဲ့တာ ရင့္သြားတယ္ ဆိုရင္ လက္ခံပါတယ္။ "ရင့္သြားတယ္"လို႕ လာေျပာရင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ေတာင္းပန္လိုက္မယ္။

ဟုတ္ကဲ့၊ က်မ စကားေျပာမတတ္လို႕ စာေရးတာ ရင့္သြားရတာ ခြင့္လႊတ္ပါ။
ရင့္ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ျပန္ရင့္ခဲ့မိတာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။

႐ိုင္းတယ္လို႕ ေျပာရေအာင္ က်မစာေတြထဲမွာ လူမဖတ္ဝင့္တဲ့၊ မိန္းကေလးေတြ မဖတ္သင့္တဲ့၊ သားအမိ ၊ေမာင္ႏွမခ်င္း မဖတ္သင့္တဲ့ စကားလုံးတစ္လုံးမွ ထည့္မေရးခဲ့ပါ။ စိတ္အရမ္းတိုေနတာေတာင္ ထည့္မသုံးခဲ့ပါ။ သုံးလည္းမသုံးတတ္ပါ။ ျမန္မာလိုလည္း မဆဲတတ္သလို English လို၊ ဂ်ပန္လို လည္း မဆဲတတ္ပါ။

ေနာက္ျပီး ဒီပို႕စ္ဟာ Comment မေရးေပးလို႕ စိတ္ဆိုးျပီး ေရးခဲ့တာလည္းမဟုတ္ဘူး။

သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ေတြကို တစ္ခါတစ္ေလ ဂ်ီက်ျပီး "Comment ေရးေပးပါ"......လို႕ ေျပာဖူးေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႕မခင္တဲ့ ဘယ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ "Comment ေရးေပးပါ".......လို႕ မေျပာဖူးပါ။ အရင္ကလည္း မေျပာခဲ့ပါ။ အခုလည္း မေျပာပါ။ ေနာက္လည္း ေျပာမွာမဟုတ္ပါ။ Commentရေအာင္လည္း "......ေရးထားတာ လာၾကည့္ၾကပါ၊ .......လည္း ေရးထားပါတယ္ ၊ အားရင္ လာဖတ္ေနာ္ "လို႕လည္း ဘယ္Cbox မွာမွ မေအာ္ဘူးပါ။ "ျပန္လာလည္ပါ"လို႕လည္း အတင္းအက်ပ္ မေခၚဘူး၊ မေျပာဘူးပါ။

စာေရးသူကို လုံးဝကို အသိအမွတ္မျပဳလို႕ ေျပာခဲ့တာပါ။
အသားလြတ္ၾကီးလည္း စြပ္စြဲခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။
{က်မ စြပ္စြဲခ်က္မွန္လား၊ မမွန္ဘူးလားကိုလည္း လက္ရွိအေျခအေနေတြက သက္ေသျပေနပါတယ္။}

အလကားရတဲ့ Blog မွာ စာေရးတာ ဒီေလာက္အျဖစ္မသည္းပါနဲ႕.......လို႕ ေရးသြားတဲ့လူလည္း ရွိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ Blogspot မွာေရးတဲ့သူေတြထဲမွာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးပါပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အေပ်ာ္ေရးသလို တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း စီးပြားျဖစ္လုပ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အားလပ္ခ်ိန္မွာ ေရးသလို တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း မအားလပ္တဲ့ၾကားက ေရးပါတယ္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိလို႕ စိတ္လည္းအေထြေထြပါ။

က်မအေနနဲ႕ ေျပာရရင္ Blog က ဘဝရဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေသးအဖြဲေလးက အစ ဂ႐ုစိုက္မိတယ္။ ဒီလို ဂ႐ုစိုက္မိလို႕ ဆုံး႐ုံးရတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ "အရည္မရ အဖတ္မရတဲ့ Blog ကို ဘာအက်ိဳးရွိလို႕ လုပ္ေနတာလည္း"လို႕ Blogger မဟုတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမးဖူးတယ္။ က်မ ခ်စ္လို႕.....လို႕၊ Blog ကို ခ်စ္လို႕.....။ စာေတြကို ခ်စ္လို႕....၊ မိတ္ေဆြေတြကို သံေယာဇဥ္ရွိလို႕လို႕။ ေျဖလိုက္တယ္။

က်မက စာဖတ္သူေတြကို အေလးအနက္ထားခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ကုန္ခံ လာျပီးမွ Post အသစ္မရွိရင္ အားနာစရာေကာင္းလိုက္တာ.......လို႕ စဥ္းစားျပီး အတတ္ႏိုင္ဆုံး တစ္ေန႕တစ္ပို႕စ္ရေအာင္ ေရးခဲ့တယ္။ သူတို႕ရဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ေပးျပီး လာတာ လာလည္ရက်ိဳးနပ္ေစခ်င္လို႕ အဲလို ေရးခဲ့တာ။ ကိုယ္ စာေရးခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ့ေနာ္။

ဘယ္သူက အဲလိုအတင္းအက်ပ္ ေရးခိုင္းလို႕လည္း လို႕ေမးရင္ ဒီလိုေျဖပါမယ္။
ဟုတ္ကဲ့၊ ဘယ္သူ႕မွ မေရးခိုင္းပါဘူး။ က်မရဲ့ စာဖတ္သူေတြအေပၚထားတဲ့ ေစတနာပါ။

အခုေတာ့ စာေရးခ်င္စိတ္က ရွိေပမယ့္ ဘာေရးလို႕ ေရးရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။

Comment မေရးေပးလို႕ စိတ္ဆိုးတာ.........လို႕ ဘယ္သူက သတ္မွတ္ေပးလိုက္မွန္းမသိတဲ့ ေဝဖန္ခ်က္တစ္ခုတည္းကုိ မျပီးနုိင္မစီးနုိင္ ဖြသူကဖြ ၊ ဆဲသူကဆဲ ၊ ပုံၾကီးခ်ဲ႔သူကခ်ဲ႔ ၊အတင္းေျပာသူက ေျပာ ၊ ေခ်ာက္တြန္းသူက တြန္း လုပ္ေနတဲ့ၾကားက ဆက္လက္ရပ္တည္ဖုိ႔ၾကိဳးစားရတာဟာ မလြယ္ကူဘူးဆုိတာ သေဘာေပါက္ၾကပါလိမ့္မယ္။

ဒီေလာက္အေျပာခံေနရတဲ့ၾကားက Blog မပိတ္ေသးတာက ဘေလာ့ အေပၚထားတဲ့ သံေယာဇဥ္ ၊ စာဖတ္သူမ်ားနဲ႔ မိတ္ေဆြမ်ားအေပၚထားတဲ့သံေယာဇဥ္သာမက ယုံၾကည္ခ်က္တစ္ခု ေၾကာင့္လည္းျဖစ္ပါတယ္။

အဲ့ဒီယုံၾကည္ခ်က္ကေတာ့ ျမန္မာမိန္းကေလးျဖစ္ေပမဲ့ ၀ုိင္းဆဲတာကုိခံရရုံနဲ႔ မိမိရဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္း ကေန ေသြဖည္မသြားရဘူး......... ဆုိတဲ့ အားတင္းထားတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္ပါပဲ။

က်မလုိပဲ ၀န္နဲ႔အား မမွ်မတ ဖိအားေပးခံခဲ့ရတဲ့ အစ္မေတြ ၊ ညီမေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ္ခ်င္းစာ ၾကည့္ရင္သိပါလိမ့္မယ္။ တစ္ေန႔မွာ လူတုိင္းဟာ ဒီလုိၾကဳံေတြ႔လာနုိင္ပါတယ္။ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေပၚသာမွာမက ဘ၀စာမ်က္ႏွာေပၚမွာပါ ေနာက္ေက်ာက တုိက္ခုိက္တာေတြ၊ မဆီမဆုိင္ အခြင့္သာတုန္း နွိပ္ကြပ္တာေတြ ၾကဳံတဲ့အခါမွာ လက္ရွိက်မအေျခအေနရဲ႔ ခက္ခဲမႈကုိ စာနာနားလည္နုိင္ပါလိမ့္မယ္။

က်မကေတာ့ လူ႕ဘဝအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္သြားခဲ့ပါျပီ။ အခြင့္ၾကဳံတုန္း ဝင္ႏွိပ္ကြပ္တဲ့ လူေတြရွိသလို အခြင့္ၾကဳံမွ ေပၚလာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြလည္း ေတြ႕ရွိခဲ့ရပါတယ္။ ႐ိုင္းစိုင္း၊ ယုတ္မာတဲ့ လူေတြအမ်ားၾကီးရွိသလို ယဥ္ေက်းပ်ဳငွာတဲ့ လူေတြလည္းအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ အျဖစ္မွန္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆုံးျဖတ္ေပးၾကတဲ့လူေတြရွိသလို ဘက္လိုက္ျပီး ဆုံးျဖတ္ေပးၾကတဲ့လူေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားၾကီးကို ခဏေလးအတြင္းမွာ ရရွိခဲ့လို႕ လူ႕သဘာဝအေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိသြားပါျပီ။

အားလုံးပဲ စိတ္ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

ပူေလာင္ျခင္းမွ ကင္းေဝးၾကပါေစ။

မစၦရိယစိတ္ထားျခင္း၊ ရန္လိုျခင္း၊ ရန္ေဆာင္ျခင္းမွ ကင္းေဝးႏိုင္ၾကပါေစ။

ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိၾကပါေစ။