အဆက္အသြယ္

"တိုင္းတပါးမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနရတဲ့အခါ ဘယ္အရာကို အေၾကာက္ဆုံးပါလဲ"................လို႕ ေမးရင္ ကိုယ္ခင္တဲ့ ခ်စ္တဲ့လူေတြနဲ႕ အဆက္အသြယ္မရမွာကို အေၾကာက္ဆုံး...............လို႕ ေျဖခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ကို ေၾကာက္ပါတယ္။ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ေၾကာက္ပါတယ္။

ဂ်ပန္ေရာက္ျပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ အေဖ့ဘက္က အဖြားဆုံးသြားခဲ့တယ္။ ဆုံးသာ ဆုံးသြားတာ အဆက္အသြယ္မရခဲ့။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီအိမ္ကို ဖုန္းဆက္တိုင္း အဖြားက လာမကိုင္ခဲ့။ မအားလို႕၊ အိပ္ေနလို႕ ၊ ဘာလို႕ ညာလို႕နဲ႕ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပျပီး ဖုန္းမကိုင္ခဲ့။ ဒါကို တုံးေသာ ၊ အေသာ က်မက သတိမထားခဲ့။ လုံးဝကို သတိမထားခဲ့။ အိမ္ကို ယုံတာလည္း ပါေတာ့ သူမ်ားေတြကိုလည္း ေမးမၾကည့္ျဖစ္ခဲ့။ ေနမေကာင္းျဖစ္တာေတာင္ အေမ႕ဘက္က အေဒၚက ေျပာမွ သိရေတာ့ ဖုန္းဆက္ပါေသးတယ္။ ေဆး႐ုံမွာ ေရာက္ေနေတာ့ ဖုန္းကိုင္လို႕ မရခဲ့ပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဖြားနဲ႕ စကားေလးေတာင္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပဲ ဆုံးသြားခဲ့တယ္။ ဆုံးသြားတာေတာင္ ခ်က္ခ်င္းမသိရ။ ခဏခဏ ဖုန္းဆက္ရက္သားနဲ႕ မေျပာခဲ့ၾကပါ။ သျဂိဳလ္ခါနီးၾကမွ သိရတယ္။ ဘာလို႕လည္းမသိ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ထူးထူးဆန္းဆန္း ေန႕လည္ ၾကီးဘာရယ္မဟုတ္ အိမ္ကို ဖုန္းေခၚမိေတာ့မွ အေဒၚက ဟိုအိမ္မွာ အဖြားဆုံးသြားလို႕ ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္ပါ ...........ဆိုမွ သိရေတာ့တယ္။ အရမ္းကို အံ့ဩလြန္းလို႕ ငိုေတာင္မငိုျဖစ္ခဲ့။ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး ဘယ္ေလာက္မွမၾကာဘူး။ ခ်က္ခ်င္းဆုံးသြားခဲ့တာေလ။
အိမ္ကို ေမးၾကည့္တယ္။ ဘာလို႕ ေနမေကာင္းကတည္းက မေျပာရတာလဲလို႕။........... ေနမေကာင္းျဖစ္တာေတာင္ ဟိုဘက္ကအေဒၚက ေျပာမွ သိရတာ.................လို႕။ ဘာလို႕လည္း............လို႕။

သူတို႕ေျပာတာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ႏိုင္ငံျခားမွာ ေနရတာ ဒုကၡေတြ ၊ အခက္အခဲေတြ မ်ားရတဲ့အထဲ မိသားစုအေရးနဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္လို႕တဲ့။

ဪ........................ အိမ္ရဲ့ ေစတနာကို နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္၊ ကိုယ့္အဖြားအရင္းေခါက္ေခါက္ၾကီးဆုံးသြားတာကို အဖြားနဲ႕ဘာမွ မဆိုင္တဲ့ ဟိုဘက္က အေဒၚေျပာမွ သိရတယ္ဆိုေတာ့ စိတ္က လုံးလုံးမေကာင္းခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ျပီးတာေတြလည္း ျပီးပါေစေတာ့ ဆိုျပီး တရားနဲ႕ ေျဖခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ အလားတူအျဖစ္ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ျဖစ္တယ္။ အဖိုးဆုံးသြားတယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း သျဂိဳလ္တဲ့ေန႕မွ သိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ကံဆိုးလိုက္တဲ့ က်မလဲ။ ျပဳစုဖို႕ ေနေနသာသာ ဆုံးသြားတာေတာင္ မသိဘူး။ အဖိုးေကာ အဖြားေကာ က်မကို အရမ္းခ်စ္တယ္။ သူတို႕ေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မကို ေတြ႕ခ်င္ၾကမွာပဲ။ ဘာမွမလုပ္ေပးခဲ့ရင္ေတာင္ ေဘးနားမွာ ေနေပးတယ္ဆို႐ုံနဲ႕ ေက်နပ္ၾကမွာပဲ။ အခုေတာ့......... အခုေတာ့ သိေတာင္ မသိခဲ့တဲ့ က်မဟာ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ေပးခဲ့ပါ။ စကားေလးနဲ႕ေတာင္ ႏွစ္သိမ့္မေပးႏိုင္ခဲ့ပါ။

ဘာေၾကာင့္လည္း၊ အေျဖက တစ္ခုတည္းရွိတယ္။ အဆက္အသြယ္ ေကာင္းေကာင္းမရခဲ့လို႕။ အျဖစ္မွန္ကို မေျပာခဲ့ၾကလို႕။

အိမ္က ေျပာတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ကို နားလည္ေပးလို႕ ရေပမယ့္ လက္ခံေပးလို႕မရပါ။ အိမ္ကသာ အမွန္အတိုင္းေျပာခဲ့ရင္ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ႏိုင္ခဲ့မွာပါ။ (ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။) အခုေတာ့ ျပီးသြားမွခ်ည္း သိသိခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ အဲလို ထပ္ျဖစ္ရင္ က်မ ခံႏိုင္ရည္ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဘယ္သူမွ ဘာမွမျဖစ္ပါေစနဲ႕၊ ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ခ်က္ခ်င္းသိခြင့္ရခ်င္ပါတယ္။ ျပီးသြားမွ၊ လြန္သြားျပီးမွ မသိပါရေစေတာ့နဲ႕ ................လို႕ အျမဲဆုေတာင္းမိခဲ့တယ္။

အခုလည္း စိတ္က ထင့္ေနတယ္။ အရမ္းေၾကာက္တယ္။ ဖုန္းမဆက္ရဲဘူး။