တစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားျခင္း

 
 မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားရတာ လြယ္ကူတဲ့ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ့ အရပ္ေဒသတစ္ခုကို သြားရင္ေပါ့။ ခရီးတစ္ခုကို မျဖစ္မေနသြားရမယ္ဆိုရင္ ေရာက္မယ့္အခ်ိန္၊ ေနရာကို ေလ့လာထားသင့္ပါတယ္။ လာၾကိဳမယ့္လူမရွိပဲ ညသန္းေခါင္ယံေရာက္ခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ၾကိဳစဥ္းစားထားသင့္တယ္။ ကိုယ့္အႏၱရာယ္ကို  ကိုယ္ၾကိဳျမင္ထားသင့္တယ္။ ဆရာၾကီးလုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။  ကိုယ့္အေတြ႕အၾကဳံနဲ႕ ယွဥ္ျပီး ေျပာျပတာပါ။

 ကိုရီးယားကို က်မ ေရာက္ခဲ့စဥ္ကေပါ့။ ေလယာဥ္က ဘာျဖစ္လဲ မသိဘူး ေနာက္က်တယ္။ တကယ္ဆို ႏွစ္နာရီပဲ စီးရမယ့္ခရီးကို ေလဆိပ္မွာ ေစာင့္တာနဲ႕၊ စီးတာနဲ႕၊ ဝင္တာနဲ႕ အားလုံးေပါင္း ေျခာက္နာရီေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ည ကိုးနာရီေလာက္ေရာက္ရမယ့္ ေလယာဥ္က ည သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ေရာက္တယ္။ ေလဆိပ္မွာ လိုအပ္တဲ့ အမႈထမ္းေတြ၊ အေစာင့္ေတြကလြဲရင္ လူေတာင္မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွာ ဒုကၡစေရာက္တာပဲ။ ဘယ္ကားစီးလို႕ စီးရမွန္းမသိဘူးေလ။ လာၾကိဳမယ့္ လူကလည္း ေလယာဥ္ေနာက္က်လို႕  မေစာင့္ႏိုင္လို႕ ျပန္သြားျပီ။ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ လာခဲ့ေတာ့တဲ့။ စီးရမယ့္ ကားနံပါတ္ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေျပာတဲ့ ကားကို ရွာမေတြ႕ဘူး။ ကိုယ္ကလည္း ကိုရီးယားလို မေျပာတတ္၊ ေတြ႕တဲ့လူကို ေမးေတာ့လည္း အဂၤလိပ္လို နားမလည္၊ တကယ့္ကို ဒုကၡေရာက္တာ။ ေနာက္ဆုံးမွ နားလည္တဲ့သူတစ္ေယာက္ရွာေတြ႕တယ္။ သူေျပာတဲ့ကားကို အျမန္တက္လိုက္မိလို႕ ေတာ္ေသးတယ္။ အဲဒါ ေနာက္ဆုံးကားတဲ့ေလ။ ေတာ္ေသးတယ္။ ကံေကာင္းေပလို႕သာေပါ့။

  ဘုရားစာဆိုရင္း ကားစီးလာခဲ့ရတယ္။ ေဘးမွာ ကိုရီးယားအန္တီၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ ထိုင္ရတယ္။ သူ႕စကား ကိုယ္နားမလည္၊ ကိုယ့္စကား သူနားမလည္နဲ႕ပဲ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဟိ ဟိ၊ ဘာနဲ႕ေျပာတယ္ထင္လဲ။  dictionary စက္ေလးနဲ႕ပါ။ အဂၤလိပ္လိုေရးလိုက္ရင္ ကိုရီးယားလို ထြက္လာတယ္ေလ။ အဲဒါကို သူမကို ျပလိုက္၊ သူမက ျပန္ေျပာနဲ႕ အဆင္ေျပတယ္......ဟုတ္။

 ကားမွာတုန္းက ဟိုအန္တီၾကီးက လာၾကိဳမယ့္လူကို ဖုန္းဆက္ေျပာေပးတယ္။ ဘယ္ေနရာကို လာရမလဲလို႕ေလ။ လာၾကိဳမယ့္လူက ဘူတာနာမည္တစ္ခုကို ေျပာျပတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ျမိဳ႕ထဲဝင္လာျပီး ကားဒ႐ိုင္ဘာက က်မေျပာတဲ့ ဘူတာတစ္ခုေရွ႕မွာ ခ်ေပးခဲ့တယ္။ ညသန္းေခါင္ယံၾကီး ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ လာၾကိဳမယ့္လူက မလာဘူး။ က်မ ရပ္ေနတဲ့ေနရာက ဘူတာရဲ့ အဝင္ဝ၊ ဟိုတယ္တစ္ခုေရွ႕မွာျဖစ္ေနတယ္။ (ကိုရီးယားက ေျမေအာက္ရထားမ်ားေတာ့ အဝင္ဝပဲ ျမင္ရတယ္။ ဘူတာထဲေတာ့ မေရာက္ေသးဘူး။ ) အၾကာၾကီးရပ္ေစာင့္ေနေပမယ့္ လာလည္း မၾကိဳ၊ စိတ္ကေလးရယ္တဲ့ ေလပါတယ္။ ဟူး.................၊


 ေနာက္ဆုံး မေနႏိုင္တာနဲ႕ ဟိုတယ္ထဲဝင္ျပီး ဖုန္းသြားဆက္လိုက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကိုရီးယားဖုန္းကဒ္ေတြ ေပးထားတာရွိေတာ့ ဖုန္းဆက္မယ္ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္းကဒ္ေတြက ဝင္ကို အဝင္မခံဘူး။ :c ဘာမ်ားျဖစ္လို႕ပါလိမ့္။ ဖုန္းကဒ္မ်ားကုန္ေနလားဆိုျပီး ဟိုကဒ္စမ္း၊ ဒီကဒ္စမ္းေပါ့။ ဘယ္လိုမွကို ဆက္လို႕ မရတာ။ ငိုေတာင္ငိုခ်င္လာတယ္ အဟုတ္။  :c အဲဒီမွာ ေဘးမွာ ဆက္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္က က်မဖုန္းကဒ္ၾကီးကို ဆြဲယူသြားတယ္။ ဗုေဒါၶ၊ လန္႕လိုက္တာ။ မေျပာမဆိုနဲ႕ ဖုန္းကဒ္ထည့္ေပးသြားတာ။ သူထည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေအးေဆးပဲ။ ဟူး၊ ဂ်ပန္မွာက ဖုန္းကဒ္ကို ထည့္ရင္ အမဲေရာင္ပါတဲ့ ဘက္ကို ေအာက္မွာ ထည့္ရတာ။ ကိုရီးယားက အေပၚဘက္မွာ ထည့္ရတာတဲ့။  မွားတဲ့အခါလည္း မွားေပမွာေပါ့။ ;p

 ဖုန္းကဒ္ရေတာ့ လာၾကိဳမယ့္လူကို ဖုန္းဆက္၊ သူလာၾကိဳတာကို ေစာင့္ေနရတာ။ ညၾကီးမင္းၾကီး၊ ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံက လမ္းလယ္ေခါင္ မွာ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္ေစာင့္ေနရတဲ့ ဒုကၡက အရမ္းေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္။

 ခုျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ခုေၾကာက္တုန္းပဲ။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ လာၾကိဳတဲ့လူ ေရာက္လာပါတယ္။ သူမနဲ႕အတူ ေနာက္ထပ္ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္လည္း ပါလာတယ္။ အခ်င္းခ်င္း မိတ္ဆက္စကားေျပာ၊ ႏွုတ္ဆက္ၾကတယ္။ သူမက အခုအလုပ္မွာ အတြင္းေရးမႉးဆိုေတာ့ အလုပ္႐ႈပ္ေနလို႕ ေနာက္က်တာ ခြင့္လႊတ္ပါလို႕ ေတာင္းပန္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း၊  သူမနဲ႕အတူ သူမအိမ္ကို Taxi နဲ႕ သြားရတယ္။ သူမအိမ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ေလးနာရီရွိျပီ။